اشعار

هزار مرحـلـه سائل نشسته بـر در تو          مگر که نور بگیرد ز فیض محضرتو

گدا چومن که نه بی بی! شبیه جبرائیل          که مشق شب بنویسد ز روی دفـتر تو

حیـای مـریم و سـارا و هـاجر و حوا          نمی رسد به نخی از حـجـاب دختر تو

خـدا سـرشـتـه تو را تا کنیز او باشی          خـدا کـند که بـمـانم همـیشه قـنــبر تو

خبررسیده که از کوچه ای گذر کردی          نشست خاک کف کوچه روی معجر تو

خـبـر رسـیـده که دسـتت ز کار افتاده          و سخت تر که کسی بسته دست حیدر تو

خبر رسیده که چشمان تو ورم کـرده          و سخت تر که مقابل به چشم همسر تو

خبر رسیده نفس میکـشیدی اما خـون          چکید لخته به لخته ز نای و حنجر تو

چقدر زرد شدی یـاس ارغـوان عـلی          نمانـده غـیر کبودی به روی پیکر تو

بمان و رحم کن ای گل به غنچه هایی که          نـشـستـه اند غــریـبـانه دور بـستـر تو

بـرای لحـظـه‌ی آخـر نـگـاه کن بـانـو          ببـین شکسـته دل مـرتضی بـرابـر تو

آیــه آیــه کوثــرت آتش گـرفت          سـورۀ چـشـم تـرت آتـش گرفت

لخته لخته بغض های بـی کسی          در نـگـــــاه پرپرت آتش گرفت

همنفس با شعله ها ققنــوس وار          نــاگهان بال و پرت آتش گرفت

گوشوارت درهجوم غم شکست          گوشه های معجرت آتش گرفت

لاله لالــه پُــر شــد اقـلـیـم تـنت          یــــاس های بسترت آتش گرفت

گریه کردی غربت لب تشنه را          لحظــــه های آخرت آتش گرفت

شعله از بغض نگاهت می چکید          سـوره ی چشم ترت آتش گرفت

مـردمِ شـهــر رسـیـدنــد ولی بــا آتـش          آمـده لـشـگـر ابـلـیــس سـراپـــا آتـش

داشت ازدرد تنِ خانه به خود می پیچید          داد زد کـوبـۀ در؛ وای خــدایــا آتـش

درِ این خانه و آتش!؟ چه خیالـی دارند          جـمـع کـردنـد درِ خــانـۀ دریـا؛ آتـش

درخودش شعله زد وسوخت و خاکسترشد          با خودش گفت چرا خانهء زهرا آتش

باز تکـرارِ همیـن قـصه کـمی آنسوتر          کربـلا، روز دهم،خیمه و غوغا آتش

بـاران گرفت و قصـۀ دریـا شـروع شد          تکبیرهای جنگل و صحـرا شــروع شد

بـابـا که رفت دخـتـر خـود را بغـل کند          بغضش گرفت وعشق همانجا شروع شد

صف بسته بود جمع ملائک در انتظار          پرده کــنار رفـت و تـمــاشا شـروع شد

کوثربه جوش آمد و رضوان خروش کرد          جـشـن و سـرور عـالـم بـالا شـروع شد

چشمش به چشمهای پدرخورد و بعد ازآن          لـبخــنـــدهـای اُمِّ ابـیــهـا شــــروع شــد

تا سـالـهــــا بــرای پــدر، مـادری کـنـد          هـمـراه او بـمـانــد و پـیــغـمـبـری کـنـد

تا عشـق را نـفـس بکشــد در هـوای او          بـــابــا بـــرای او شــود و او بـرای او

هی دور او بچـرخـد و پـروانه ای شـود          دسـتش بـرای مــوی پدر شانـه ای شود

خیره شود به صورت او تا به مـاه خـود          بـوی بهــشـت هـدیـه کـنـد با نگـاه خود

تـا پــارۀ تـنـش بـشـود، مـیــــوۀ دلـــش          آئـیـنـه ای مـقـابـل شـکــل و شـمـایـلـش

تا سـالـها هـمـیـن بــشـود مـاجــرای او          بــــابــا بــرای او شــود و او بــرای او

بـادی وزیـد و خـنـدۀ دریـا تمــام شــــد          احساس خوب جنگل و صحرا تـمام شد

خورشید اوغروب خودش را بغـل گرفت          یـخ بـسـت قـلـب عالم  و گـرما تمام شد

آئیـنه ای شکست و غـمی انعکاس کـرد          آئـــیــن مــهــربـانـی دنــیـــا تــمـام شـد

تـنـهـا بهــــانه بــــود بـــرای وجـود او          راهی شــد و بــهانه ی زهـرا تـمام شد

این کار، کار کیست؟چه بد می زند به در          باور نکرد؛ کیست، لگد میـزند به در؟!

مشعـل گرفـتـه است که آتـش به پـا کند          یـا بــا طـنـاب دسـت شـمـا را جـدا کـند

شاید تو بـی عـلـی شوی و او بـدون تو          از پـشت در صدا بـزنی یا عـلـی نـرو!

یعنی که قطره قطره بریزی به کوچه ها           نـامــش نـیـفـتـد از دهـنت تـا به انـتـهـا

یعـنی بجنگ! وقت تـماشـا نمانـده است          یعنی بـه او نـشان بده تـنها نمانـده است

اینجا کجاست؟! چادر خاکی! چه می کنی          تنها ترین نـشانه ی پـاکی چه می کنی؟!

اینجا غـریبه نیست، چرا رو گرفته ای؟          آیـا تـویی که دست به زانو گرفته ای؟!

دیر آمدم بگـو که چه کردنــد کـوچه ها          بانوی قد خمیده!زمین می خوری چرا؟!

حق دارد اوکه طاقت این روز را نداشت          روزی که خانه دست کم از کربلا نداشت

روزی که ازصدای غمت شهر خسته شد          روزی که چشمهای تو یکباره بـسته شد

روزی که زخم های عمیقت دوا نداشت          روزی که گریه های تودیگر صدا نداشت

توفـان گرفت و آن شب یلـدا شروع شد          خـون گـریـه های عـالـم بالا شـروع شد

با چـشم هـای نـیـمه بـازت گـاه گــاهی          چشمان خیس و خسته ام را کن نگاهی

وقـتی تـنـور خانـه روشـن شـد برایت          گـفـتـم خـدا را شکر کم کم رو براهی

دستاس را چرخاندی اما رنگ خون شد          دستـاس فهـمیـد از نگـاهت بی گـناهی

از بس به پـای گـریه هـایت آب رفـتی          چیزی نمـانده از وجودت؛ مثـل کاهی

پهلو به پهلو میشوی و می چکد خـون          از زخم های پیکـرت خواهی نخواهی

از درد شانه، شانـه می افـتد ز دستت          خـون می نشـیند کنـج لـبهـایت ز آهـی

در خواب بودی چادرت را بـاز کردم          شایـــد ببیـنم چهره ات را در پـگـاهی

دیدم که پائین تر ز چشمان تو پیداست          زخـم عـمـیـق پـنـج انگـشـت سیـاهـی

این چندشب از سرنوشتم روضه خواندی          از سـر گـذشتم از جـدایـی؛ بی پـنـاهی

گفتـی غروبـی شعله می پـیچد به بـالم          گـفـتی که می سوزم میان خیـمه گاهی

در حـلـقـۀ نـامحـرمـان و نـیـزه داران          هرجا که می گردم نـدارم تکیه گـاهی

شب خوشه چینِ چـشم تو و آشنای تـو           ای رایت سپـیـده دمـان چـــشـم های تو

پیچیده است عطرخوشی درفضای شهر           از لابـه لای خـلـوت تــو بـا خـدای تو

تو طعـم روشنِ سـحـری کـــه انـارهـا           سرخ اند و سینه چاک؛ تمامی برای تو

یـاس سپـیـد قـامت هـم سنگِ مرتـضی           خُرد است آسمان و زمین پیش پای تو

بی شک دلـیل برتـری خـاک بر فـلک           جاری است از نماز شب و سجده های تو

شـاعـــر نـمی شـود بـسرایـد غـم تو را           افـتــاده لرزه بـر تـنش از ماجـرای تو

لب می گـزد نـبی که نـبـیـند غـم تو را           شاعر بـمـیــرد از غـم بی انـتــهـای تو

وقـتی که میخ بر جگـر آسـمان نشست           دل پـاره کرد کـل جهـان در هـوای تو

درسوگ تو زمین و زمان خاکسار شد           پیـچـید در فــضای جـهان های های تو

شاعر گریست درد دلش را درون چاه           هرچند نیست ضجه ای او در سزای تو

دارد دوبـاره مهـر تو را بـال می شـود           ای غـایت تـمـام دعــاهــــا دعــای تـو

لـطـفی بکن کــه زنـده شود با محبّـتت           تـا بــاز هـم دوبـاره بمـیـرد بـرای تـو

گل بــودی امـا بـوی خاکستر گرفتـی         آه ای فـرشته بین شعله پـــر گـرفتی

با این سرانگشتی که تاول زد در آتـش         امشب گره ازموی این دختـر گرفتی

با من غریبی میکنی در خـانـه وقتی          چشمت به من افتاده چـادرسر گرفتی

ای کاش می مردم نمیدیدم چه زخمی          از ضربه های محکـم این در گرفتی

پروانه ها را با تـب و تابت مسوزان          با لاله هایـی که براین بستـر گـرفتی

با دستمال بــسته ی دور ســر خــود          جان مرا ای جـان من؛ دیگر گـرفتی

دلـــواپس گلبـرگ هایت مانده ام من          حالا که ای گل بوی خـاکستر گرفتی

هر چند پهـلـویت شکـسـته، نـاتـوانـی           دستم به دامـانت، دعـا کن تا بـمـانی

بـد جــور آزردند قـلبـت را عــزیـزم           شرمـنـده ام خیری ندیـدی از جـوانی

با چـشم هایت درد دل کن بـا نــگاهم           چـــون نا نداری تا بـفـرمایی زبـانی

این روزها اصلاً به جای بغض؛ بانو           انـگـار مانـده در گـلـویـم استخـوانی

زینب چه معصومانه می پرسد که مادر           کی باز من را روی زانـومی نشانی

با کــودکــانت التــماسی از تو داریـم           روی زمـین با ما بـمان ای آسـمـانی

ابر کـبود پـلک تو در حـال بـارش است           وضعیت هـوا و همین یک گزارش است

آئـینه ات کجاست؟ نگـاهـی به خود کـنی           تصویر تو در آیـنه هم رو به کاهش است

جـارو مکن که سرفه بگـیرد تو را مگر           من مرده ام بخواب نه یک امر؛خواهش است

تو جلوه کن به عـرش که در رشد این گیاه           هر روز پنج ثـانـیـه محـتـاج تـابش اسـت

وقــت نـماز بـــا تو خـدا حـرف مـیزند؟           یـا فـاطـمـه مـقـابـل خود در نیایش است؟

در میزنی که وا بشود؛ وا نمی شود          دردت غریبی است مـداوا نمی شود

حالت بد است بازولی روی مرکبی          پهلو شکستــه مثل تو پـیدا نمی شود

بیعت گرفـتن تو به جایــی نمی رسد          اینجا کسی به خاطر تو پا نمی شود

گـریه نکن که گوش ندارند بشـنوند          گـریـه نکن که حـل مـعـما نمی شود

شکاک ها به حرف تو اِن قُلت میزنند          که پاسخت به جز اگر،اما نمی شود

پس میزنند روی تو را؛ باز رو نزن          دیگـر کسی مـدافـع مــولا نمی شود

برگـرد خانـه بستــری خـانـۀ عـلـی          سعیت نتیجه بخش به اینها نمی شود

دیـگر گـذشـتــه دورۀ آن احـتـرام ها          قـدی بـه پــای آمـدنت پـا نمی شـود

سلام سـورۀ کـوثـر، سلام "أَعـطَیـنـا"         درود، مـادر سـادات، فـاطمه، زهــرا

صفیّه، امّ ابیهــــا، جـــلیــله، راضــیّه         حدیثه، طاهره، قدسیّه، انسیه، حــورا

تویی که عرش سرش را به پات می ساید          تو زهره ای، که ضیائت گرفته دنیا را

بــرای فـهـم مقامت، عــقول پا در گِل         بــــرای درک خـیـالـت، خیـال نابـیـنا

تویی کـه دختر وحی و عروس قرآنی         گــواه، سـورۀ رحـمان و سورۀ طـاها

برای همسری تــــو، فـلک علی پرور         نبـــــود غـــیر ولایت برای تو هـمـتا

تویی که فخر ائمه شـده است مادریت         تو مـــادر پدرت هم شدی، ولی بخـدا

تو مـادر هـمۀ بچّـــه شیـعـه ها هـستی          فــــدای مـــادری تـو، تـمـام مـادرهـا

فـدای نــام حـسـیـنـت، تـمـامی عــالـم          فـدای نـام عـزیــز حـسـن، هـمه دنـیا

همیشه نام حسن را که می برم، مادر         بـیاد کوچه می افـتم، بـیاد کـوچه، چرا

چرا که صورتتان در عبور ازاین کوچه         بـه ضرب سیلی دشمن کبود شد زهرا

هنوزخاکی خاکی است چادرت بی بی         هـنوز مانده درآن کوچه گوشوار شما

کنـــار چادر خاکی که ارث زینب شد         اگر که روضه بخـوانی برای کـرببلا

پس از حـسین «عَلَیکُنَّ بِاالفِرار» بگو          خـدا کنـد، نکند خصم خیمه را یغـمـا

حجاب زینب کبری،حجاب فاطمه است          رسیده شمر به خیمه کجایی ای سقّـا؟

چون رسد لحـظه بـا زور علی را بُردن           بــاید آماده شـود شیعه بــــرای مُــــردن

روز تنهایی مولا که کسی جز من نیست           چاره ای نیست به جز رفتن وسیلی خوردن

گر بنـا نیست همیشه برسد غـنچه به بار           بهتـر آن است همان سوخـتن و پژمردن

بهتر آن است که مظلومه سـفارش نشود           ورنـه حــساس شود دشـمنـش از آزردن

هتکِ ناموس خداپیش امامش سخت است           سخت تر اینکـه علی را به ولی نشمردن

چون زیک شهر وفایی نرسدچاره کجاست           جز بـه دیـوار، تن فـاطـمـه را بسـپردن

آن هــمه توصیه فرمود پیـمـبـر، این شد           چاره ای نـیست به جز غیر خدا نسپردن

بایـد افـتـاد ز پـا تـا عـلـی از جـا خـیـزد           ورنـه بی فایده می بود فقـط غـم خوردن

آری امروز عـلـی را به طـنـابی بُـردنـد           می رسد نـوبت بی سر شدن و سر بُردن

یک تنه بایـد از این راه چو زهرا برویم           که مــرام شهـدا نـیـست ز غـم افـسـردن

مادر به نـونـهـالی من رحـم کن مـرو            جـان حسین جـان حسن رحم کن مرو

ماخود به خود به آتشِ غـم مبتلا شدیم            بر اهلِ خانه شعله مزن رحم کن مرو

یک شهر بر علیه علی نقشه می کشند             با اینهمه بلا و مَحَـن رحــم کـن مرو 

بـابــای ما غـریب شود بـعـدِ رفـتـنـت            نالان شده زمین و زَمَن رحم کن مرو

امشب مدینه را تهی از نور خود مکن            سوگند بر شکـسته بـدن رحم کن مرو

ای بهـتـریـن بـنـدۀ حـق؛ مـادرِ حسین             بر کُـشـتۀ بــدون کـفـن رحم کن مرو

دنـیــا بـه تـو اگـر چه وفـایی نـداشـته            ای با وفـا بـه گـریۀ من رحم کن مرو

فاطمه روزی که خلقت شد سراسر نور بود           نور قبل ازخلقتش در ذات حق مستور بود

نـــوری از وجه خـدا مستغرق اندر ذات هو           کار او تسبیحِ سبحان، قبلِ هر دستور بود

او بـرای مـادری کردن بر عالم، زاده شد           یعنی از لطف ربوبی؛ سوی ما مامور بود

بانوی عصمت که یاریِ ولایت شـأن اوست           نام او منصوره و در آسمان مشهور بود

تا که پـای امـتحان آمد ز حکـمت در میان           قبل خلقت امتحان داد و بحق مشکور بود

پـــاسخ زهـرا به هـر امر خـدا لبیک شد           بسکه بی چون و چرا در طاعتش مذکوربود

لیــــلة الــقدر عـلی، بـدرِ تــمام مصطفی           آمد آن روزی که زیر دست و پا محشور بود

ای خـدا انـسـیة الـحوری کجا و مـیــخ در           حوریه رنجور بود و خصم او مسرور بود

هیزم و آتش، لگد، نعـره، صدای استخـوان           ای عجب ابلیسِ دون آنجا بساطش جور بود

ثقـــل کـبری بر زمین و ثقل اکبر در طناب           این چنین منصوره کفوِ حضرت منصور بود

صبر هم صبرعلی این صبر هم دستور بود           فاتح خیبر به قـتـل صبر خود مأمور بود

"کوچه ای تنگ و دل سنگ و قتالِ نار و نور           گوشوار و سیلی و وضعیتی ناجور بود

امتحانِ فـــاطـمه تـا زیر سمّ اسـب رفت           پیش چشم زینبش خون خدا منحور بود

ســرّ مکـنـون خـدا در کوفه و شـام بـلا           بر ملا با معجـر پاره ولی در نـور بود

راه را گم میکند هرکس که دور از نـور شد           این چنین قــرآن ناطق تا کنون مهجور بود

فتنه را مانند زهرا و عـلی بـاید شناخت           باید از هستی گذشتن، آنچه را مقدور بود

در ره زهـرا تـولا و تـبـــرا تـوأم اسـت           در قـیام او حمایت از عـلی منظور بود

عبرت از این ره جهاد است و شهادت تا ابد           انقلاب فاطـمی تا کربلا تا دور ... بود

رسـیـد فـاطـمـیـه مــادر مـحــرم ها            رسید فاطمـیه چـشـمه ســار ماتم ها

رسـید فـاطـمـیه شـد تـولـد روضـه            رسید مبـدا تاریــخ هجــری غـم ها

به فرش آمده عرش خدا که باشد او            برای بزم عـزای تو فـرش مقدم ها

برای داغ تو ای کـوثـر عـلی حتی            بجوشد از دل هرسنگ آب زمزم ها

بدون جرم گناهی تو را چرا کشتند            شـده کـلام خــدا گــوشــوارۀ  دم ها

بـه پیش گریه خورشید آسمان علی            شبیه شبنم صبح است اشک عالم ها

به روی زخم محبت فقط به عشق علی            نمک زد است به جای تمام مرهم ها

علی ز فرط خجالت توهم به خاطراو            زهم گرفتن رو شد وفـای محرم ها

به محض دیدن هم هردوگریه میکردند            فتاده بغضغریبـی به چشم همدم ها

رسید ارث دوعاشق به زینب وبه حسین            وداع روز دهـــم آتـش مـحــرم هـا

هرآنکه گریه نکرده برای روضۀ تو            یـقـین که جای نـدارد مـــیان آدم ها

دوبـاره بـزم عـزا؛ باز مـرثـیـه خـوانی           دوباره سفـرۀ روضه دوبـاره مـهـمانی

سلام حضرت صاحب عزاکه ازچشمت           جـدا نـگـشـتـه دمـی؛ ابـرهـای بـارانـی

در این مقام، که تنها برای محرم هاست           سپاس ازاینکه مرا اهل خویش می دانی

توارث برده ای ازمادرت که روزو شبت           چنین عجین شده با گریه هـای طـولانی

دوباره روضه بخوان تا که بشکند قلبم           دوبــاره آه بـکــش تـا مــرا بـسـوزانـی

بـگـو بـه مـردم نـامـرد شهـر پیـغـمـبر           کجاست غـیرتتان پس چه شد مـسلمانی

کاش حنانه ی مـــن لب به سخن باز کند          گره از کـار مــن و بند کــــفن باز کند

دست از جان خودم شستم و او را شستم          ترسـم این بود که این زخم دهن بازکند

خاطــــرم هست پرش را سپرم کرد مگر         ریسـمان لااقل ازگـــردن مــن باز کند

تــــازه دیـــــدم وَرم بـــــازوی او را اما          کاش آغوش خودش رابه حسن باز کند

چون که صورت به کف پاش نهاده است حسین           پلــــــک زخمی شده را مطمئناً بـازکند

وای اگـــــر باز بگوید که بُنی، ذبـحوک          روضه را با دم پر سوز ومحن باز کند

حرزی ازبوسه به دور گلوی یوسف بست           وای از گـرگ که با چنگ زدن باز کند

دل گرمی ایـن روزهایِ سـرد، برگرد           ای سرخی گلهایِ خشك و زرد، برگرد

آسان نـدارد بی تو هرچـه سخـت، بازآ           درمان ندارد بی تو هر چه درد، برگرد

اَشكوْ اِلیْكَ از جهانِ خـــالی از مــــرد           بـا سیصـد و با سیـزده تا مـرد، برگرد

از عاشقی سرشارم و چون اهـلِ كوفه           پُشتِ تو را خالی نخواهم كـرد، برگرد

مـی آیـی آن روزی كه شاید خاك باشم           تا پَر كِشم بر دامنت چون گَرد، برگرد

دنـبـالِ تـو در كــوچـه هـایِ فــاطـمـیـه           حیران شدم چون عابری شبگرد، برگرد

ای دســتِ قـهـارِ خـدا تـا كه بـگـیـری           تـو انـتـقـام سـیـلـیِ از نـامـرد، بـرگرد

زینـب فقـط مـی داند آن بَـلـوایِ كـوچه           شب ها چه بر روزِ حسن آورد، برگرد

یـك حـرف می مـانـد بـرایم یابن زهـرا           بـرگرد جـانِ مـادرت بـرگرد، بـرگرد

فـدائـیان ولایــت شـعــــارشـان ایــــن است         کهمرگ سرخ به از زندگی ننگین است "

نماز و روزه و حج و زکـات جای خودش        مـرا مودّت یاران حضـرتـش دیـــن است

به فقر خویش بنازد ، گــدای دولت دوست        که رزق فقربه ازسفرههای رنگــین است

عنــان بندگی ازکف مده به خــود خـواهی        که پیروی ز هـوا شیـوه ی سلاطـین است

مــــس وجـود به کـین و حسد چـه آلودن؟        دلی که وقف امامش نـگـشته مسکین است

شــکایتی مکن از جور این زمــانه ی تلخ        دلا بــه پای ولی ، جام زهر شیرین است

ز آشنا و غریبــــه ، نصیب مـا درد است        شمیـــم یـاد تو بر سوز سـینه تسکین است

بترس، خدعه گـر، از آه سیـنـه ی مظلوم         امــام منتــظـران ، راحـــم المساکین است

لباس نور به تن کن به خیـمـه اش رو کن        حـریم پاک، چه جای وجود چـرکین است

دل عزیز خـدا را شکـسته کـردن چیست؟        مرید نفس شدن این چه رسـم وآئین است؟

قــــدم نهــــدبه دل عاشقـان مخـلص خـود        اقـــامتـــش بـــه حریم قلوب حـق بین است

دوباره قصه ی قهر ازعــلی و شعله ی در        دوبــــاره یـــاس ولایت اسیر گلچین است

دوبــاره کوثــر طاها وشعله ای جـانـسوز        دوبــاره خـــون به دل یادگار یاسین است

گلی کـــه بـوسه به دستان او نـبی می زد        چه شد که مستحق ضربه های سنگین است

هر شب زدرد تا به سحرآه میکشی          آهـسـتـه با دو دیـدۀ تـر آه میکـشی

آیـات زلـزلت همه تـأویل می شونـد           وقتی که تو زعمق جگرآه میکشی

با اینکه درد ها نفـست را بریـده انـد           ضجـه نمـی زنی و دگر آه میکشی

این آه آه توهمه از دست درد نیست          از غربت من است اگر آه میکشی

محسن،حسن، حسین، و یا زینب وعلی          داری بــرای چند نفر؛ آه میکشی؟

وقتی نگاه توبه حسن خیره می شود          آیـــا بـرای پاره جـگر آه میکشی؟

ایـن آه آه تـو به خـدا می کـشـد مـرا          بانـوی خستــه ام چقدر آه میکشی؟